Vit mugu ferð eftir ferð staðfesta, at í okkara egnu menniskjaligu megi megna vit lítið og onki. Vit eru ikki skapað til at bera okkara byrður sjálvi, og tí koma vit ofta í støður, sum tykjast óyvirkomuligar, um vit ikki velja at lata byrðurnar yvir til Guð. Guð ynskir altíð at umbroyta okkara øsku til vakurleika - Hann ynskir at umbroyta okkara byrður til at gerast okkara sigur, sum vit í síðsta enda kunnu hyggja aftur á og minnast sum ein varða á okkara ferð.   Vit lesa um í seinnu Krýnikubó…