“Ein morgun í februar vaknaði Hanna rættiliga tíðliga, tí hon skuldi í skúla. Hon fór upp, lat seg í og fekk sær morgunmat. Meðan tað enn var myrkt úti, sat hon og hugdi út gjøgnum vindeygað og hugsaði eitt sindur fyri seg sjálva, ja, stúrdi kanska eitt sindur. Áh, sum hon vónaði, at sólin fór at rísa í dag. Hon riggaði til at fara út, lat seg í skógvar og tjúkkan jakka og tók eina lummalykt við, bara fyri at vera heilt trygg. Komin yvir á sentralstatiónina, eftir at hava gingið umleið hálvan t…