“Ein morgun í februar vaknaði Hanna rættiliga tíðliga, tí hon skuldi í skúla. Hon fór upp, lat seg í og fekk sær morgunmat. Meðan tað enn var myrkt úti, sat hon og hugdi út gjøgnum vindeygað og hugsaði eitt sindur fyri seg sjálva, ja, stúrdi kanska eitt sindur. Áh, sum hon vónaði, at sólin fór at rísa í dag. Hon riggaði til at fara út, lat seg í skógvar og tjúkkan jakka og tók eina lummalykt við, bara fyri at vera heilt trygg.

Komin yvir á sentralstatiónina, eftir at hava gingið umleið hálvan tíma, legði hon til merkis, at tað byrjaði at lýsna. Tá lætnaði. So fáa vit kanska ein dag afturat, hugsaði hon, men noktaði sær sjálvari at gerast alt ov spent. Tað kundi jú verið, at sólin broytti meining á veg upp.
Í bussinum sat hon, sum so mangar aðrar morgnar, og eygleiddi himmalin og fylgdi við, tá skýggini fóru frá at vera reyð til at verða gul. Varliga, uttan at hon varnaðist, spentist ein vøddi fyri og annar eftir, alt til frama fyri løtuna, tá sólin endiliga kom undan kavi hinumegin býin. “YES!” hoyrdist í øllum bussinum, samstundis sum nevarnir hjá Hannu stóðu fast knýttir í luftini, áðrenn ein eingongd kláraði at blunka.
Fylgd av nøkrum undrandi eygum, fór Hanna hoppandi út úr bussinum, fegin um, at nú var dagurin, enn einaferð, fullfíggjaður.”

Snedig søga...

At stúra fyri, at sólin ikki kemur upp um morgunin, er óskilaligt. Orsakað av sólarinnar náttúru, also hennara tendensi at ikki leypa morgnar um, kenna vit frælsi at leggja ætlanir fyri dagin í morgin. Hevur tú gjørt teg varugan við, hvør náttúra Guds er? Far og kanna tað — eg rokni við, at lummalyktin liggur eftir heima, tá tú uppdagar, hvussu trúfastur Hann er og hevur verið í... Ja, so leingi sum eg minnist, í øllum førum.

Við heilsan úr Esaias 49:15 og Matteus 6:26.

Skrivað hevur Hanna Ólavsdóttir Jacobsen