Eg havi valt skriva nakað um Sálma 23, tí tað er mín yndissálmur.
Hann er vakur, poetiskur og bæði gleðir og uggar ein í tungum løtum.
1 Sálmur. Eftir Dávid. HARRIN er hirði
mín; mær fattast einki.
2 Hann letur meg liggja á grønum eingjum, leiðir meg
at hvíldarvøtnum;
Versið gevur mær frið, og leiðir tankarnar á náttúruna.
Teir mongu túrarnir eg havi gingið, kennist tað, sum at liggja
á grønum fløtum, tí eg kann tosa frítt við Harran.
3 Hann lívgar sál mína, Hann leiðir meg eftir røttum leiðum -
fyri navns Síns skuld.
Hann er uggari mín og fær meg at hugsa um okkurt, sum er
betur, júst tá løtan er tung.
4 Um eg so skal ganga í dali deyðaskuggans, óttist eg einki ilt;
tí Tú ert við mær, keppur Tín og stavur Tín, teir ugga meg.
Um eg eri hugtung og døpur, so er Harrin uggari mín.
5 Tú borðreiðir fyri mær, beint fyri eygum fígginda mína;
Tú salvar høvd mítt við olju; tað rennur út av steypi mínum.
Hann verjir meg ímóti ákoyringum, forkelar meg við smyrsli
og gevur í yvirflóð.
6 Einki uttan gott og náði skal fylgja mær, allar dagar eg livi,
og eg skal búgva í húsi HARRANS allar ævir.
So at hvíla í Harrans favni í endaleysar tíðir, kann nakað verða betur?